zaterdag 23 november 2019
Kijk paps, ik heb een wiebeltand. Ik kijk in mijn dochters mond, plaats een inspecterende wijsvinger en constateer inderdaad een wiebelende snijtand. Langzaam dringt het besef tot mij door dat mijn dochter in hard tempo groter word. Was ze eerst nog een heerlijke baby, voor mij staat nu een 5 jarig dametje met een sterke eigen wil, en ja…een wiebeltand. Daar de wiebel nog niet ernstig genoeg is, volsta ik voorlopig met een tupperware bakje extra in de schooltas. Mocht hij er onderweg uitvallen….als voorzorg. Zelf hoop ik de wiebeltanden voorlopig uit te stellen.. Is het bij mijn kinderen een teken van het steeds meer toe groeien naar volwassenheid, bij mij is het het begin van het einde. Met een kunstklapper richting de kist schuifelen achter een looprekje. brrrr….. Meer lezen? Link in bio of www.papaplantjes.nl
dinsdag 19 november 2019
Je kunt niet meer gewoon zijn, onderweg naar het tien minuten gesprek Ik schrijf een middag de afgelopen week. Een week eerder zijn we uitgenodigd voor een tien minuten gesprek. In de verder wat troosteloze gang van het tijdelijke gebouw waar in de school van onze kinderen zich bevind staan twee eenzame klapstoeltjes. Een gele en een blauwe. Het lokaal is dicht, ik zie een ouder wat gebaren naar de juf, het lijkt een intensief gesprek. Samen met mijn vrouw ga ik op de stoeltjes zitten. Ik denk eens terug aan de hitserie ‘luizenmoeders’ , je hebt niet 9 , niet 11, nee, je hebt 10 minuten om jezelf op de hoogte te stellen van het vorderen van je zoon of dochter. Daarbij komen veel platitudes voorbij: van “Laat de ouders maar glanzen” en “Probeer in hun hoofd te komen” tot: “Door stilte te laten ontstaan, kom je veel te weten.” Het eerste gesprek verloopt conform de verwachting. Aan de hand van een powerpoint rapportje krijgen we wat vorderingen voorgeschoteld , en worden we gecomplimenteerd met onze dochter. Bij de klas van mijn oudste dochter, als ik net wat afdwaal tijdens het bestuderen van allerhande kindertekeningen op de gang, worden we binnen geroepen. Het is een vlot gesprek waar in een ding mij opvalt. Woordjes lezen gaat op tijd. Sommetjes gaan op tijd. Laten we het zo zeggen, ik vermoed dat ongecontroleerd plassen er niet bij is. Overal wordt de klok bij gehaald. Middelmatigheid wordt onmiddellijk afgestraft. Meer lezen ? Link in bio of www.papaplantjes.nl #tienminutengesprek
zondag 17 november 2019
zaterdag 16 november 2019
Iets met mijlpalen en harde stukjes Ik schrijf gisteravond. Als ik mijn oudste dochter naar bed breng, kijkt tot mijn verbazing, mijn jongste dochter mij met grote ogen aan vanuit het onderste bed van het stapelbed. Rode wangen, een zielig gezicht. Ik vermoed wat van een opkomend griepje. Na een kort gesprekje zijn we er beiden uit dat er nu geen reden is voor alarmfase een en besluit ze te gaan slapen. Vanuit mijn hoekje op de bank hoor ik een kleine anderhalf uur later een huil geluid mijn oor binnendringen. Ik spring op en spoed mij naar de slaapkamer. Mijn jongste dochter zit huilend overeind. Rode armen, benen, en ernstig kleuterverdriet. Papa….ik voel me zo koud. Ik til het arme schaapje uit bed en til haar naar de woonkamer. Als ze net op mijn knie zit, en nu komen we op het punt dat iedere ouder herkent, Blabs, met een grote golf volgt er een geel / bruine substantie van vocht, stukjes en andere niet definieerbare items. Over mij heen. Na de eerste golf wil je in paniek iets hebben om de ongetwijfeld tweede golf op te vangen. Meer lezen? Link in bio of www.papaplantjes.nl
donderdag 14 november 2019
Het was gisterochtend, ik had net na het stofzuigen en dweilen mijzelf getrakteerd op een heerlijk bakje koffie. Ik scroll wat door mijn facebook tijdlijn en stuit op een evenement. 100 kilometer per uur rijden in zijn 3. Dit uiteraard om zoveel mogelijk vervuiling te veroorzaken, teneinde de regering onder druk te zetten, zodat we met zijn allen weer 130 kilometer per uur mogen rijden. Ik weet nog dat ik als kleine jongen achter in de eend van mijn ouders naar mijn opa en oma in Landsmeer hobbelde. Een eend is geen snelheidsmonster, en wetende dat de 120 kilometer per uur pas in 1988 werd ingevoerd, reden wij dus altijd 100 kilometer per uur. Moet ik er bij zeggen, waar mogelijk. Ik wist niet beter. Ik weet niet of een eend 130 kilometer per uur kan rijden, maar prettig lijkt het mij niet. Zelf weet ik nog dat zo’n zeven jaar geleden pakweg de 130 kilometer per uur werd ingevoerd. Zo kun je zien hoe snel zaken wennen. Zo lang is het eigenlijk nog niet eens. Ik geef toe dat ik graag mijn rechtervoet gebruik, en altijd net wat harder rijd als toegestaan. Hard rijden is nu eenmaal leuk. Meer lezen? Link in bio of www.papaplantjes.nl
woensdag 13 november 2019
Elke ochtend na dat ik mijn kinderen op school aflever rijd ik terug door de hoofdstraat van Kollum. Niet dat ik deze kant op moet om naar huis te komen. Ik rijd er langs omdat het kan. De aandoenlijke naar oude luister opgeknapte dorpsstraat ligt er deze ochtend verlaten bij. Ik zie een lokale winkelier in de weer met een vlaggenstok. De dagelijkse aanbieding op het bord van het lokale cafe prijkt als elke ochtend ‘stokbroden’. Schijnbaar is alle andere aanvoer gestopt en moet men van de stokbroden af. In de anders zo lege winkelstraat prijkt sinds gisteren echter nog iets anders. Feestverlichting, sierlijke lampjes, ingetogen in allerhande feestelijke vormen zijn aan de lantaarnpalen bevestigd. Gezelligheid op de vroege ochtend. Van lampjes word ik altijd vrolijk. Ze voegen iets toe aan de anders zo grauwe ochtend in deze tijd van het jaar. Het feestdagen gevoel begint te knagen. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw, ik kan er geen genoeg van krijgen. Na het zien van het Sinterklaas journaal gisteravond maakte ik mij nog een klein moment druk of de oeroude stoomboot wellicht door de zich in het land aanwakkerende stikstof problematiek niet meer mocht aanmeren. Gelukkig heeft de Sint dit jaar een stuk schonere kolentrein genomen om zodoende toch nog aan te kunnen komen in ons zo verdeelde land. Meer lezen? Link in bio of www.papaplantjes.nl
Samen met mijn twee dochters plant ik mij op een bankje, vandaag zijn de meiden mee, het onderwijzend personeel staakt. Het gemeentehuis van Grootegast. Omdat het wel druk zou zijn ben ik dit keer op tijd met het verlengen van mijn rijbewijs. Een maand van te voren. Ben ik normaal nogal van de ‘makkelijk’ en op zijn bonnefooi, deze keer heb ik keurig een online afspraak gemaakt. Mijn afspraak loopt van kwart over negen tot tien voor half tien. Achter de klantenservicebalie staat een man wat naar een scherm te staren. Het is vijf over negen, ik ben ruim op tijd. Om ons heen is het stil, de complete ontvangsthal is op een postbode na compleet leeg. Naast ons een tafel met keurig gerangschikte folders over allerhande lokale activiteiten. Terwijl mijn dochters hun zakken vullen met gratis ansichtkaarten en ik dit in enigszins goede banen probeer te sturen, word ik omgeroepen. Bent u de afspraak van kwart over negen? (Alsof er nog een horde mensen in de lege hal zit te wachten tot het kwart na negen is.!?) Ik knik bevestigend en spoed mij richting de balie. meer lezen? Link in bio of www.papaplantjes.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)