maandag 30 september 2019
vrijdag 27 september 2019
Ineens ben ik haar kwijt. Ik was net nog aan het stofzuigen, en ze keek op de bank naar ‘Tip de muis’. Ik zal het even uitleggen. Op de nieuwe school is er continue rooster. Van half negen tot twee uur in de middag, boterham op school. De jongste zit in groep een, en hoeft maar vier dagen naar school. De vrijdag is haar vrije dag. Een rustig aan dag, zus wegbrengen en halen. Wat knutselen, huishouden….kortom aanrommelen. ‘Paaapaaa, ik heb gepoept’ , aha…daar is ze dus. Alles lezen? Link in bio of www.papaplantjes.nl
maandag 23 september 2019
donderdag 19 september 2019
Vanochtend stond ik ramen te lappen. Op het groene grasveldje in de zon, onze tijdelijke woning heeft een heerlijk veldje voor de deur. Langs de weg loopt een dame van middelbare leeftijd met een oudere vrouw in een rolstoel. Het is haar moeder. Ze maken een rondje door de omgeving. Met dit laatste mooie weer van het jaar herinneringen ophalen. Haar moeder is dement. Even denk ik aan mijn oma, zij is ver in de tachtig. Ze zit ver weg in een tehuis, op een gesloten afdeling. Alzheimer. Verder lezen? Link in bio of www.papaplantjes.nl
woensdag 18 september 2019
Vanochtend spotte ik deze volledige regenboog. Prachtig. Maar gisteren... Ik duw de deur open. Om mij heen enthousiaste kinderen, onderweg naar de kleedkamer. Het is weer die dag van de week, je raadt het vast al, zwemles. Laat ik voorop stellen dat het erg belangrijk is dat kinderen leren zwemmen. Maar man man man, ik dacht dat schoolpleinterreur erg was, maar zwembadouders zijn zoniet nog een tandje erger. *hele stukje op mijn website, link in bio of *** www.papaplantjes.nl
dinsdag 17 september 2019
Het feest dat ouderavond heet en iets met prinsjesdag Ik trek mijn lichtbruine gladde schoenen aan, net overhemdje. Het is ouderavond. Dat houdt in , gesprekje met de leraar, presentatie, kopje koffie. Als je kinderen het goed doen, spreek je deze mensen af en toe bij het halen en brengen. Als ze minder goed voor de dag komen...tja...hoe zeg ik het...wordt de band iets hechter. Hele stukje lezen? Link in bio of www.papaplantjes.nl
zaterdag 14 september 2019
Visvlieters ontwaakt. Wie door de hilmahuisterpolder het dorpje Visvliet binnen rijdt, ziet hem al staan. Afgelegen, aan het eind van een betonplaten weggetje doemt zij op. De poldermolen van Visvliet. De Hilmahuistermolen. Aan het eind van het weggetje parkeren wij onze auto en lopen naar de molen toe. Voor ons uit zien we een vrouw richting de molen lopen. Het blijkt de trotse molenaar Marjan Meijer te zijn. Uiterst vriendelijk worden we ontvangen. Daar deze molen niet druk bezocht is op open monumenten dag, is ons bezoek een van de weinige vandaag. Voor de kinderen is er Ranja, cake, een bouwplaat en een molentje. Het is een waar feest. Dat wij hier naast deze meer dan 150 jaar oude molen staan is niet zo vanzelfsprekend. In de jaren 60 en 70 werd de molen met sloop bedreigd. Hij werd niet meer gebruikt en het waterschap keek er niet naar om. Nou ja, ze dekten de grote gaten in de rieten kap af met platen zodat de dieselmotor die er in stond niet nat zou worden. Door regen en vocht rotten deuren, kozijnen en wieken weg. Een groep mensen uit Visvliet kwam in actie en zij slaagde er in van gemeente, provincie en het Rijk geld te krijgen om de molen te restaureren. Meer lezen en foto's zien? Ga naar www.papaplantjes.nl , of klik op de link in mn bio
*op mijn website www.papaplantjes.nl meer foto's en info. Link ook in bio* Het moet wat geweest zijn. Ik neem je mee terug naar het jaar 1920, naar een gehucht ergens in het noorden van Nederland. Drommen met mensen hebben zich verzameld. In de naburige dorpen hangt de vlag uit. Alles is in gereedheid gebracht voor de ontvangst van zijne koninklijke hoogheid koningin wilhelmina, samen met haar man Prins Hendrik. Maanden is er toegewerkt naar dit moment. Op eigen verzoek is de koningin aanwezig bij dit speciale moment. We zijn in Electra. Dit gehuchtje aan het reitdiep herbergt een van de grootste boezemgemalen van Europa. In de eerste instantie is het gemaal electrisch, vandaar ook de naam van het gehucht Electra. Woest stijgt het gemaal boven het land uit. 'De Waterwolf'. Sinds de jaren 70 stampen er vier enorme 'brons' dieselmotoren in het grote gebouw. Binnen een seconde zuigen ze ongeveer de hoeveelheid water weg met de inhoud van de gemiddelde woonkamer. Vandaag is het open monumentendag, ik schrijf, 2019. Aan mijn zijde twee kleuters, niet gefascineerd door vier oude motoren. Gefascineerd door de aangeboden limonade, koekjes, kleurboekjes en aanwezige merchandise banen ze zich een weg door het indrukwekkende gebouw. Ik snap het ook wel, wat snapt een kleuter nu van motoren. Na wat gestaar naar gepoetst koper en machtige machines heeft deze papa het gezien. Mijn dochters zijn inmiddels al naar buiten gesjouwt. Papa, kom nou....waar blijf je nou... Ik kijk nog eens om naar het indrukwekkende gebouw, even is het weer 1920. Langs de route hiernaartoe hingen de vlaggen uit en kinderen op straat waren versierd met rood-wit-blauwe en oranje lintjes. Na een toespraak van de koningin drukte ze op een knop en begonnen de drie pompen met veel gedruis te werken. Het motto ‘Verlaging van den waterstand, brengt meerder koren op het land’ werd ook toen in 1920 door Koningin Wilhelmina gelezen. Want daar ging het ten slotte om; de vruchtbaarheid van het land. ’s.......Hoe anders is het nu. Verlaten leeg torent de waterwolf boven het vlakke land uit. Hoe prachtig. #openmonumentendag2019 #openmonumentendag #dewaterwolf #waterwolf #electra
vrijdag 13 september 2019
Melk komt uit de fabriek toch? Dagelijks rijden wij langs de melkfabriek. Papa, waarom komt melk eigenlijk uit een fabriek? Verbaasd kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel. Waar zijn we nou net langs gereden? Wat stond daar in de wei langs de trekvaart? Een koe papa. Juist, een koe, en wat geeft de koe? Melk papa. Maar waarom is er dan een melkfabriek, als melk uit de koe komt? Ik geef toe, een goede vraag. Ik leg haar uit dat melk wordt opgehaald door een tankauto, naar de fabriek gaat, verwarmd wordt tegen bacterieen, om vervolgens in een pak gedaan te worden. Als we Gerkesklooster uitrijden doemt de melkfabriek al op. Toevallig staat er een tankauto te lossen. Even een foto voor het blogje maken dan maar. Brutaal als ik ben , stappen we even op de meneer af die de melkauto staat te lossen. Behalve melk, maken ze hier ook yoghurt, vla, enzovoort. Yoghurt…komt dat ook uit een koe, antwoord mijn dochter gevat? Nee…yoghurt groeit aan de boom, net als bananen. Grapje uiteraard. Houd het internet maar in de gaten, er zijn geregeld open dagen. En anders gewoon eens bij een boer aankloppen. Je mag vast wel eens kijken. Glunderend kijkt mijn dochter de meneer aan… Papa, kunnen we eens op een boerderij kijken? Ik beloof mijn best te doen. Voor nu, op naar school. Ik zeg, een fijn weekend! Columns nalezen? Www.papaplantjes.nl of link in bio
woensdag 11 september 2019
Buiten is het koud, het regent, guur weer. Zo een dag waarop je naar buiten kijkt, en zin hebt om accuut onder een dekentje op de bank te gaan zitten. Altijd als het wat frisser word, gaat het bij mij kriebelen. Vanochtend toen ik in de auto stapte kreeg ik de bevestiging. Er was voor het miniscule temperatuurmetertje in mijn dashboard, een sterretje te zien. Trots gaf het metertje twee graden aan. Nadat ik mijn kinderen op school heb gebracht, kan ik al haast niet wachten. Als ik in stroobos de bocht omdraai, zie ik ze staan. Stronken boerenkool. Prachtig in al hun eenvoud, in een houten kratje, voor de deur. Als een klein kind zo blij stuif ik de schuur annex groentenwinkel binnen, en schaf een prachtige partij boerenkool aan. Dat word smullen vanavond. Het seizoen is begonnen. Minimaal eens per week is het medicijn om de koude dagen door te komen. Eind van de middag als de geur van boerenkool zich door het huis verspreid. Ik mijn moeder telefonisch op de hoogte heb gesteld van de gekochte boerenkool, wordt het tijd om dit exquise hoogstandje uit de Nederlandse keuken af te maken. Met de hand stampen tot de gewenste consistentie. Op smaak brengen met zout, peper, scheutje azijn. Een lekkere worst er bij, en de boerenkool kan op tafel. Bij ons thuis eet je de boerenkool met een klodder mayonaise, en een lekkere jus. Wat hebben we genoten. Ik zeg, laat het koude weer maar komen.
Zomaar een spoorwegovergang, ergens in Nederland. Ochtendzon, ruimte en rust. Nu althans, ik schrijf op 14 februari 1979. Even was deze plaats landelijk nieuws. Stel je voor, daar links aan het spoor stond een lief stationnetje. Relatief groot, oprijzend in de omgeving. Het enige dorpje in de buurt ligt er enkele honderden meters vandaan, maar word door de bomen aan het zicht onttrokken. *rest van het stukje is te vinden op mijn website, link in bio , www.papaplantjes.nl * #papaschrijft #papablogt #groningen #leeuwarden #visvliet
dinsdag 10 september 2019
De koning te rijk. Na ons bezoekje aan de stad Groningen van afgelopen weekend is er een lekker ruikende bruisbal voor in bad . Ik zal het even kort toelichten, in ons oude huis zat geen bad, maar in onze tijdelijke woning zit een bruin seventies bad. Sindsdien is in bad gaan een feest. Ik kom terug van de keuken als ik de woonkamer in kom en er een druk gevecht gaande is tussen de dames. Onderwerp, wie mag de bruisbal in het bad laten vallen. Een futiliteit, maar in de kleuterwereld een zaak van leven een dood. Als ik politiek probeer de zaak te sussen slaat de ene de andere dochter en smijt met een klap de bruisbal door de kamer en rent boos richting kamer. Ik kom haar kamer binnenlopen en zie onmiddelijk haar verdrietige koppie mijn kant opdraaien. In ons huis hebben we een bijnaam voor deze kop. 'Droopie ogen', zet ze op naar papa en je krijgt alles gedaan. Ze weet dondersgoed dat wat ze net heeft gedaan absoluut niet mag. Ik ben wat dat betreft een zwakke papa. Streng zijn vind ik moeilijk en ik krijg instant spijt. Maar potverdorrie wat kan ze soms een kreng zijn. Boos spreek ik haar toe, 'waarom doe je dat nou?' , er komt een schuchter 'weet ik niet' uit. Ik spreek haar toe, niet slaan, niet gooien en doe het af met een waarschuwing. Ach ja, ik krijg waarschijnlijk gewoon een koekje van eigen deeg. Nu ik zelf vader bent weet ik wat mijn broer en ik m'n moeder soms hebben aangedaan. Maar wat is ze mooi, ik herken steeds meer van mezelf in haar. En wat gaat de tijd snel. Het is genieten, en daar kan geen kapotte bruisbal iets aan veranderen.
zondag 8 september 2019
Laten we beginnen met de conclusie, vaders komen van een andere planeet. Of in ieder geval van een stuk waar ze dochters niet gewend zijn, of geen kledingwinkels hebben. Gisteren waren we de 'grote stad' verkennen. We hadden van te voren een duidelijke missie. Kinderkleding, wat dingetjes voor de winter. Moet ik er bij vermelden dat winkelen met dochters compleet anders is. Ik zeg niet dat elke man zo is, maar over het algemeen trekt moeders wat uit het schap en houd het voor, klaar. Zo niet bij mijn dochters. Bij het betreden van de winkel vliegen ze als wespen op stroop af op de rekken. Als een verlaten papa eend staar ik de winkel rond. Kleuters nog geen mening? Na een hele rij rekken te zijn gepasseerd, en nadat er diverse kleuren zijn afgewezen eindigen we bij een aantal kledingstukken welke aan de voorkeur van de dames voldoen. Er gaat een duidelijke voorkeur naar glitter, fel gekleurd, minnie mouse en al het andere waar ik van gruwel. Na wat gedwongen keuzes van onze kant, hebben we de boel compleet. Nu we er toch gelijk zijn, wil papa ook nog wat broeken. Aangemoedigd door mijn eigen moeder die ik in mijn hoofd hoor 'je moet het wel even passen' , begeef ik mij richting pashokje. Achter mij aan twee kleuters als waren we papa eend met zijn gevolg. In een te krap pashokje trek ik, terwijl mijn dochters met het gordijn spelen de bewuste broek aan, gelukkig ben ik al getrouwd, want de papa met witte melkflessen, half 'exposed' in zijn onderbroek in een pashokje....tja...george clooney is er niks bij. Snel ruk ik aan het gordijn, afblijven! **Hele stukje staat op mn website , past niet op instagram* link in bio www.papaplantjes.nl #papablogger #papa #papablogt #papaschrijft #groningen #grotemarkt #dochters #c&a #zara #hema
zaterdag 7 september 2019
Je laatste stuiver versnoept? In een hoekje op weg naar Kollum rijd je zachtjes langs een gehuchtje, de laatste stuiver. Landelijke bekendheid door 'man bijt hond', een kortstondige beroemdheid volgt. De laatste stuiver staat voor even op de wereldkaart. Ik sla rechtsaf richting het plaatsnaambord. Vergezeld door een 'doodlopende weg' bord, oogt de lange weg richting de enkele huizen desolaat, verlaten haast. De weg is er duidelijk 'viezer' als de weg waar ik van af kom. Alsof er al tijden niemand gereden heeft. De combinatie met de plaatsnaam wekt de indruk of de laatste bewoner reeds langgeleden vertrok. Vroeger was de laatste stuiver de laatste tolpoort langs de trekvaart, op naar het grote water. Wrang genoeg ontstond deze tolpoort door het graven van het kanaal waar ze aan stond. De gemeente Dokkum ging failliet door de trekvaart. De vaart kwam in handen van schuldeisers , welke op hun beurt 4 tolpoorten langs de route openden, met de laatste stuiver als sluitstuk. Ooit was er een herberg. Ik stel me zo voor dat het een druk komen en gaan was van stoere trekschuit schippers. Stoere verhalen over verloren vrachten. Opscheppend over de sterkste paarden op de route. Verhalen over lang verloren trekschuiten. 'Weet je nog die storm van 1888?' . Alles gaat en komt, nu in deze omgeving de bevolkingsgroei stagneert en afneemt ligt de laatste stuiver er verlaten bij. Een enkeling woont in een van de weinige huizen die het gehucht rijk is. In 2011 werd er een nieuwe rotonde aangelegd, de laatste stuiver was zijn doorgaande weg kwijt. De laatste stuiver versnoept. Nog slechts een gehucht...maar wat een roemrijke geschiedenis. Ik droom wat weg bij de gedachten aan de oude herberg, een schuiloord, een beruchte plek. Stoere mannen met stoere verhalen. Toet, een auto achter me. Geschrokken steek ik mn hand op, keer de auto en rijd door. Ik zeg, een fijne dag! *stukjes nalezen? Website link in bio*
vrijdag 6 september 2019
Je hebt ze overal. Zodra je kinderen krijgt heb je er vanzelf op een gegeven moment mee te maken. Ze zijn er in vele soorten en maten. Schoolpleinmoeders. Was ik voor de verhuizing volledig opgenomen in de 'schoolpleinwereld' , maar nu, nieuwe school, nieuw plein. Laat ik hierbij voorop stellen dat ik op het schoolplein kom met een enkel doel. Het ophalen en of wegbrengen van onze dochters. Het blije koppie als ze met een van hun kunstwerken of werkjes het plein opstormen. Ik kijk het plein eens rond, en vang hier en daar gesprekken op. Er is duidelijk een onderverdeling. Er zijn verschillende groepjes ouders. Stiekem gniffel ik wat en vraag ik me af of ouders met elkaar afstemmen wat ze aan doen. Ze zeggen wel eens dat baasjes op hun hond lijken...groepjes ouders...let maar eens op als je weer op het plein staat. Na enkele minuten rent mijn oudste dochter enthousiast het plein op. Aan haar zijde een ander meisje. Haar nieuwe beste vriendin. Na enkele seconden, waar komt ze vandaan, staat er hup ineens een hippe moeder naast me te springen. Je kent ze, perfect gestyled, dochter na een dag school nog keurig haar. Kortom alles perfect, en ver van mijn bed show, en geheel niet in lijn met mijn dochter. Zie daar, veters los, tas op half zeven, jas scheef. Mijn dochter wil bij haar dochter spelen. Euh...ik hoor mezelf allerhande uitvluchten verzinnen. ***Verder lezen? De column gaat door maar is te lang voor instagram, kijk op mijn website. Link in bio**** Www.papaplantjes.nl
woensdag 4 september 2019
Papa, wie woont daar, vraagt mijn dochter op ons dagelijkse ritje naar school. Ik moet haar het antwoord schuldig blijven. Het triest ogende huisje ziet er reeds lang verlaten uit. Wel staat er een bordje in de tuin. De bewoners willen klaarblijkelijk meedoen aan sneller internet. Een lokale actie in Groningen. Waarom woon ik hier schiet er door mijn hoofd. Als je me twee jaar geleden had verteld dat ik een huis ging laten bouwen in Noord Friesland, had ik je vierkant uitgelachen. We hadden een fijn jaren 30 koophuis in een oude wijk van Rotterdam. Alles er op en er aan, oude elementen, scholen in de buurt, meer dan veel supermarkten, op de fiets zo in de stad. No way dat ik naar een dorp zou gaan, een supermarkt, een school,een van alles. We wilden wel wat groter wonen, dat wel. De kinderen een eigen slaapkamer, Wij een iets ruimere als degene die we hadden met een inbouwbed. En toen hadden we een probleem. de huizen die aan onze wensen voldeden, waren gewoon veel en veel te duur. Lang leve de huizenbubble. Toch maar een dorp, een nieuwbouwproject mompelden we tegen elkaar. Kollum, en ja, dat is een eind weg. Hierbij vertellend dat mijn vrouw uit deze omgeving komt, kwamen we hier terecht. En nu woon ik in een tijdelijke woning in Doezum. Dit is ergens tussen Grootegast en Marum. Ken je niet…juist..google is je beste vriend. Mijn dagelijkse gang naar de school, slingert tussen koeien en schapen door. Het knagende gevoel dat in de maanden voor de verhuizing opstak, als we even naar de stad gingen. Of als de melk op was en ik binnen twee minuten in de supermarkt stond… Dat is straks wel even anders, wat doen we onszelf aan. Het huis wat we laten bouwen heeft alles wat we altijd wilden. Een grote keuken. Openslaande deuren naar een tuin aan het water. Een ruime tuin, een oprit voor de auto. Wil ik er nog even bij vertellen dat dit alles minimaal 1,5 ton goedkoper is als in de stad. En natuurlijk ga ik mijn familie missen. En ja, bij tijd en wijlen is dat moeilijk en moeten we onze weg hier in vinden. Daarentegen probeer ik te genieten. De pittoreske omgeving, de kinderen die het naar de zin hebben op de nieuwe school. Langzaam komt alles op zijn pootjes terecht
dinsdag 3 september 2019
De ochtendspits. Dit is hem dan. Van uit onze tijdelijke woning naar de nieuwe school is het 15 minuten slingeren tussen koeien, door kleine dorpjes. Sinds onze oudste dochter in groep 3 zit, althans, sinds ze weet dat ze er naar toe gaat, is de kleuter zonder mening veranderd in een kleine mevrouw. Uiteraard doet zuslief mee, zoals zusjes dit doen. Het begint met kleding, terwijl ik allerhande versnaperingen met een nog slapend hoofd in de juiste bakjes en in de juiste tas probeer te krijgen, hoor ik diverse discussies uit de slaapkamer komen. Pyjama's die nog niet uit zijn die wel uit hadden moeten zijn. Kledingkeuzes die niet bij de smaak van onze kleuter past. Ik wil een zomerjurk (doe maar, 14 graden en regen). Als het hele stel zich eindelijk aan de ontbijttafel laat zien begint horde nummer twee. Zo makkelijk als de franse croissants er in gingen, zo traag gaat de bruine boterham. Vergeet alles tips van andere ouders. Zoals daar zijn, wekkers, positief blijven, enzovoort. Het beste doe je niets. Ja, loedervader , en ik weet niet of ze bestaan, als de melk op is, en bijna de hele boterham, prima...9 van de 10 keer komen alle bakjes van school leeg terug, de avondmaaltijd gaat prima, hongerbuikjes zie ik nog niet, dus het zal me. Beter voor mijn humeur en daarmee ook dat van de dames. Schoenen kwijt, tas vergeten, ik wil teenslippers aan (handig met dit weer) Als iedereen met de juiste kleding en schoenen en met tas om 10 voor 8 in de auto zit, gaan we op naar school. En wat ben ik trots, het is de tweede dag op hun nieuwe school. Nieuwe omgeving, nieuwe kinderen, nieuwe leraren. Gisteren kwamen ze honderduit vertellend thuis, het was geweldig. Zie je wel...mijn kinderen zijn geweldig. Maar vind niet iedere vader dat stiekem. Ik zeg goedemorgen, en een fijne dag!
zondag 1 september 2019
We zijn weer veilig thuis. Na 3000 vakantie kilometers staat onze auto weer op de oprit van onze tijdelijke woning. De terugreis van 1200 kilometer hebben we na 700 kilometer gestaakt om een nacht in een pipowagen te slapen. De weg hier naar toe was prachtig. Na 15 minuten onderweg te zijn, komen er onheilspellende berichten van de achterbank. In mijn spiegel zie ik een zielige witte kleuter, die iets voelt 'borrelen' , hierzo papa...Ik geef toe, het eerste stuk van de route leidde ons al slingerend, heuvel op, heuvel af door het prachtige franse landschap. Deze papa houd van sturen, en wellicht was ik iets te enthousiast. Nadat @mamagriet in allerijl de broodjes van zakje naar bakje heeft verplaatst, word dochterlief voorzien van een zakje. Iets is beter dan niets. Uiteraard maakt onze dochter dankbaar gebruik van het zakje door er gelijk een enorme lading zuur braaksel op af te vuren. Uiteraard half naast de zak, langs de bank, zo richting matjes. Nu de hele auto misselijk is van de zure lucht, en we na ettelijke kilometers eindelijk een plek vinden om te stoppen, kan een en ander worden gereinigd, gespoeld, enzovoort. En om niet in details te treden, stukjes en automatjes zijn een slechte combi. Verder verloopt de terugreis voorspoedig en ook na een aangenaam verblijf in de pipowagen (hetzij een beetje krom slapend, ik ben lang, pipo blijkbaar niet) , komen we zaterdag middag weer aan in onze tijdelijke woning. Terug naar de dagelijkse regelmaat. Maandag een spannende dag, een nieuwe school voor de meiden. Het was een heerlijke vakantie. Ik zeg, een fijne middag!
Abonneren op:
Posts (Atom)